Ik kan het bijna niet geloven. Het is dat ik met mijn eigen handen het krantenknipsel vasthoud. Het stukje krant is vergeeld en vies. Ook is het deels gescheurd. En het is oud. Heel oud. Ongeveer 30 jaar oud. Waarom slingert dat nou precies hier op de grond? Dat kan geen toeval zijn. Dit verzin je gewoon niet.
Ik moest hieraan denken toen iemand mij in de kerk vroeg waarom ik gebedswandelingen organiseer. Hier zijn allerlei redenen voor, maar deze gebeurtenis heeft (onbewust) wel een grote rol gespeeld. Het was op een zondagmiddag in 2017 (op 1 oktober om precies te zijn). Hoe kreeg ik juist toen een krantenknipsel uit 1987 in mijn handen?
In die periode was ik er nog van overtuigd dat evangeliseren wel zo’n beetje de enige (en in ieder geval de hoogste) roeping voor elke christen was. Evangelisatie vind ik natuurlijk nog steeds erg belangrijk, maar dat is wat anders dan geroepen zijn als evangelist. Ondanks allerlei krachtige ervaringen lag evangeliseren mij niet. Toch ging ik er die zondag weer op uit om met mijn vrouw te evangeliseren. Maar omdat we het spannend vonden, baden wij vooraf om Gods leiding over ons komende avontuur. En Gods leiding ontvingen wij zeker!
Ten eerste ontving ik in mijn geest tijdens dit gebed een duidelijk beeld. Door dit beeld wist ik dat wij naar een bepaald bankje op het Plein moesten gaan (ja, dit plein in het centrum van Den Haag heet echt ‘Plein’.) Wij gingen eerst maar op het bankje zitten in afwachting van wat God zou doen. Terwijl ik ging zitten, viel mijn oog op een stukje krant op de grond. Ik weet niet meer precies waarom, maar ik voelde dat ik het op moest rapen. Het bleek te gaan om een 30 jaar oud artikel over een demonstratie van de Christelijke Stichting voor Hulp aan Gewetensvervolgden (later is hieruit stichting Dorcas ontstaan). Hoe komt dat daar? Dit moest wel een teken zijn!
God gaf mij een duidelijk beeld, zodat ik precies wist naar welke plek wij moesten gaan
De demonstratie tegen onderdrukking en vervolging van Sovjet-autoriteiten deed mij denken aan verhalen van vervolgde christenen. Ik kende veel van die verhalen door het werk van Open Doors. Door dit artikel raakte het leed van vervolgde christenen mij weer in mijn hart. Op dat moment besefte ik dat God helemaal niet van mij vroeg om mensen aan te spreken en voor ze te bidden. Hij vroeg simpelweg om vervolgde en onderdrukte christenen te steunen in gebed. Natuurlijk heb ik daar met mijn vrouw direct gehoor aan gegeven.
Gods wil kan verrassend eenvoudig zijn
Dus ook al kun je nog zulke goede intenties hebben, Gods plan kan net even anders zijn. Verrassend eenvoudig soms. Dan moet je wel open staan om Gods wil steeds weer te leren kennen. Een gebedswandeling kan daarbij een goede ‘stap’ zijn. Eenvoudig en krachtig!
Reactie plaatsen
Reacties