Ik besef dat ik daar helemaal niet mee bezig ben. Wat raar eigenlijk. Ik zit samen met een oude vrouw in een café wat te drinken op een ochtend in de kerstvakantie. Zij, een echte gebedsvrouw, is benieuwd naar mijn verhaal en mijn zogenaamde roeping. Ik vertel enthousiast hoe graag ik God zou willen dienen. Ook deel ik mijn twijfels. Dan stelt zij mij een vraag waar ik het antwoord schuldig op blijf.
Het is alweer ruim 10 jaar geleden. Toch weet ik dat dit gesprek onbewust mijn leven veranderd heeft. Tijdens een gebedsreis heb ik haar leren kennen. Ik merk dat zij een grote liefde voor God heeft, dus ik ben enthousiast als zij wil afspreken na het lezen van mijn reisverslag. Eigenlijk verwacht ik dat deze oude vrouw het prachtig zal vinden als ik vertel dat ik misschien wel dominee wil worden. Al snel merk ik dat ik dat verkeerd heb ingeschat.
Ik had verwacht dat het wel een mooi verlangen gevonden zou worden
Wat was ik nog een groentje als het gaat om verschillen tussen gelovigen in Nederland. Ik kwam erachter dat er ook christenen zijn die een studie theologie niet erg geestelijk vinden (en daar hebben zij deels ook wel gelijk in, maar dat is niet wat ik leerde van deze oude vrouw). Tijdens het gesprek deel ik ook wel mijn eigen bedenkingen bij het predikantschap. Dan vraagt zij de verpletterend eenvoudige vraag: “Maar wat zegt God er zelf over?”
Maak jij je eigen plannen of luister je eerst naar wat God zegt?
Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen. Daar zit ik dan met mijn vrome praatjes. Ik wil wel hartstikke graag God dienen, maar ben er eigenlijk niet mee bezig wat God zelf zegt. Ben ik bang voor het antwoord? Geloof ik eigenlijk wel dat Hij vandaag tot mij spreekt? Wat mij toen ook weerhield om naar God zelf te luisteren, vandaag wil ik dat anders doen (en af en toe moet ik mij daar weer op wijzen). Zou het niet mooi zijn als meer christenen eerst luisteren naar wat God zegt voordat zij zelf allerlei eigen plannen maken?
Reactie plaatsen
Reacties