Lessen mailserie - Bijbelse profetie

Handelingen 21:8-11

En de volgende dag gingen Paulus en wij die bij hem waren, daarvandaan en kwamen in Caesarea. Wij gingen naar het huis van Filippus, de evangelist, die een van de zeven diakenen was, en bleven bij hem. Deze had vier dochters, nog maagden, die profeteerden. En toen wij daar vele dagen bleven, kwam er een zekere profeet uit Judea, van wie de naam Agabus was. En hij kwam naar ons toe, pakte de gordel van Paulus, en nadat hij zijn eigen handen en voeten daarmee gebonden had, zei hij: Dit zegt de Heilige Geest: De man van wie deze gordel is, zullen de joden op deze manier in Jeruzalem binden en in de handen van de heidenen overleveren.

Waar kun je lessen over Bijbelse profetie beter beginnen dan bij dit opmerkelijke verhaal in het boek Handelingen? Ook al gaat dit verhaal nog door (dat komt in de volgende les), toch vallen er al veel belangrijke lessen uit dit gedeelte te halen. Deze zijn elementair om profetie te begrijpen en zullen nog verder uitgediept worden in de volgende lessen.

Paulus is met zijn reisgenoten op weg naar Jeruzalem en verblijft onderweg bij Filippus. Zijn jonge dochters wonen ook nog thuis en er wordt van hen gezegd dat zij profeteren (welke vader zou dat niet willen?). Met een fanatieke apostel, een evangelist en vier profeterende dochters hadden zij vast een geweldige tijd met God. Alleen komt er dan een profeet binnenvallen die het “feestje” verstoord. Wat kun je daarvan leren?

Opvallend is dat er vier dochters profeteren, maar dat er dan ook nog een profeet binnenkomt met een profetie voor Paulus. Aan de ene kant laat dit zien dat profetie een belangrijke rol speelde in het leven van de christenen in het Nieuwe Testament (en dat is te verwachten na Pinksteren, zie Handelingen 2:17-18). Aan de andere kant valt het ook op dat er een profeet uit Judea moet komen om deze profetie over Paulus door te geven, terwijl er al vier profeterende dochters zijn. Tegenwoordig zouden wij zeggen dat dit niet erg duurzaam is. Er zijn allerlei verklaringen voor te bedenken waarom God zo werkt, maar het belangrijkste is dat God blijkbaar zo werkt. Aan ons is de vraag of wij daarvoor open staan.

Tot slot valt op welke woorden Agabus gebruikt. Het ‘Dit zegt de Heilige Geest’ lijkt heel erg op wat oudtestamentische profeten vaak zeggen. Het enige verschil is dat hij verwijst naar wat de Heilige Geest zegt in plaats van wat de HEERE zegt. Deze woorden tonen autoriteit en laten ook zien dat profetie in Handelingen een herleving is van oudtestamentische profetie. Wat je ermee moet als iemand beweert met deze autoriteit claimt te spreken, komt in de volgende les aan bod.

Handelingen 21:10-14

En toen wij daar vele dagen bleven, kwam er een zekere profeet uit Judea, van wie de naam Agabus was. En hij kwam naar ons toe, pakte de gordel van Paulus, en nadat hij zijn eigen handen en voeten daarmee gebonden had, zei hij: Dit zegt de Heilige Geest: De man van wie deze gordel is, zullen de joden op deze manier in Jeruzalem binden en in de handen van de heidenen overleveren. 
Toen wij dit hoorden, smeekten zowel wij als de mensen van die plaats dat hij niet naar Jeruzalem zou gaan. Maar Paulus antwoordde: Wat doet u nu dat u huilt en mijn hart week maakt? Want ik ben bereid, niet alleen gebonden te worden, maar ook te sterven in Jeruzalem voor de Naam van de Heere Jezus. En toen hij zich niet liet overtuigen, deden wij er het zwijgen toe, en zeiden: Laat de wil van de Heere geschieden.

In de vorige les zagen wij hoe de profeet Agabus de samenkomst in het huis van Filippus met zijn profeterende dochters kwam binnenvallen. Agabus voert een symbolische handeling uit en spreekt over Paulus’ toekomst in Jeruzalem uit naam van de Geest. Het is toch wat als iemand plotseling op je afkomt en dan ook nog doorgeeft dat dit is wat de Heilige Geest zegt. Wat doe je als iemand zo’n boodschap van de Geest doorgeeft?

Ik kan mij voorstellen dat christenen profetie (minstens) spannend vinden, omdat zij bang zijn voor manipulatie en misleiding. Dat zou dan komen doordat een of ander zweverig persoon allerlei vage openbaringen doorgeeft en/of vertelt wat anderen moeten doen in naam van God (met natuurlijk alle bijbehorende nare gevolgen). Gelukkig werkt profetie in de Bijbel anders.

Dit kan je opmaken uit de reactie van Paulus en de andere aanwezigen. Iedereen (behalve Paulus) reageert vrij dramatisch en wil Paulus op andere gedachten brengen. Paulus wijst hen terecht, want hij is bereid om voor Jezus te sterven. Let hierbij goed op dat hij NIET zegt: ‘Wat slecht dat jullie deze profetie in twijfel trekken, want mijn toekomst ligt nou eenmaal vast, dus probeer mij niet op andere gedachten te brengen.’

Met andere woorden: de toepassing van een profetie is aan de ontvanger en vraagt om onderscheid. In dit geval zag Paulus’ gezelschap het als een waarschuwing om niet naar Jeruzalem te gaan. Voor Paulus zelf was het een bevestiging en bemoediging om door te gaan. Paulus was vrij om een andere weg in te slaan, maar wist wat Jezus hem had geopenbaard (Handelingen 9:16). De volgende les gaan wij nog dieper in op de interpretatie van profetie, maar dan op gemeenteniveau.

Handelingen 11:27-30

En in die dagen kwamen enkele profeten vanuit Jeruzalem naar Antiochië. En een van hen, van wie de naam Agabus was, stond op en gaf door de Geest te kennen dat er een grote hongersnood zou zijn over heel de wereld, die ook gekomen is onder keizer Claudius. En de discipelen besloten, ieder naar vermogen, iets te sturen ten dienste van de broeders die in Judea woonden, en dat deden zij ook. En zij stuurden het naar de ouderlingen door de hand van Barnabas en Saulus.

Wij focussen in deze les nog een keer op de profeet Agabus, maar dan met een passage iets eerder uit het boek Handelingen. Terwijl Paulus en Barnabas een jaar in Antiochië samenkomen met de gemeente, komt op een gegeven moment een groep profeten langs. (Zo’n groep profeten doet sterk denken aan profetengemeenschappen in het Oude Testament; zie bijvoorbeeld 1 Samuël 19:18-24 en 2 Koningen 6:1-7.) Tijdens een samenkomst voorspelt de profeet Agabus dat er een hongersnood komt. Het is zeer opmerkelijk hoe de gemeente hierop reageert.

Ten eerste neemt de gemeente de voorspelling als waar aan. Je zou ook kunnen wachten tot de profetie uitkomt om te kijken of Agabus een betrouwbare profeet is (op basis van Deuteronomium 18:22), behalve dat het tegen de tijd dat de hongersnood aanbreekt te laat om nog een collecte te houden. Want dat is het tweede dat opvalt. Om een of andere reden weten de gelovigen dat het belangrijk is om een noodfonds op te bouwen voor de gelovigen in Judea. Hoe werkt dit?

De sleutel om dit te begrijpen is het werk van de Geest. Aan de ene kant geeft de Heilige Geest een openbaring. Het is onmogelijk voor de profeet Agabus om uit eigen kracht te voorspellen dat er een hongersnood komt over heel de wereld. Aan de andere kant helpt de Geest ook met de toepassing van een profetie. Op die manier wisten de gelovigen wat opbouwend was voor Gods gemeente (1 Korinthe 14:3-4). Hier moeten wij misschien even schakelen in onze houding.

In onze cultuur spelen individualisme en consumentisme een grote rol. Je zou kunnen verlangen naar een persoonlijk woord van God, omdat je je dan geliefd voelt. Of je verlangt naar openbaring, zodat je je belangrijk of zekerder voelt. Dat is eigenlijk best begrijpelijk. Alleen is profetie bedoeld voor de levende relatie tussen God en gelovigen onderling. Op die manier worden profeten en de rest van de gemeente door God gebruikt om elkaar aan te vullen. Volgende week gaan wij hier dieper op in als wij kijken naar de gave van profetie in 1 Korinthe.

1 Korinthe 14:26-29

Hoe is het dan, broeders? Telkens wanneer u samenkomt, heeft iedereen wel een psalm, of hij heeft een onderwijzing, of hij heeft een openbaring, of hij heeft een andere taal, of hij heeft een uitleg. Laat alles gebeuren tot opbouw.
En als iemand in een andere taal spreekt, laat het dan door twee of hoogstens drie mensen gedaan worden, ieder op zijn beurt, en laat één het uitleggen. Maar als er geen uitlegger is, laat hij dan in de gemeente zwijgen, maar laat hij tot zichzelf spreken en tot God.
En laten twee of drie profeten spreken, en laten de anderen het beoordelen.

Paulus geeft in 1 Korinthe 11:2-14:40 instructies over de samenkomsten van de gelovigen. (Waarschijnlijk profeteerde de profeet Agabus in Handelingen 11 en 21 ook tijdens zulke samenkomsten.) In 12:8-10 somt Paulus de gaven van de Geest op en in hoofdstuk 14 gaat hij in het bijzonder in op de gave van talen (of tongen) en profetie. In 12:26-29 wordt duidelijk dat deze gaven verbonden zijn met de gave van uitleg en onderscheid, want in het Grieks wordt voor het woord ‘beoordelen’ hetzelfde woord gebruikt als voor de gave van onderscheid. Wat betekent dit voor de gave van profetie?

Laten wij eerst kijken naar de gaven van de Geest in het algemeen. Soms worden losse gaven enorm uitvergroot en daarin kun je je makkelijk verliezen. Daarom is het goed om eerst te kijken naar het punt dat Paulus hier wil maken. In het kort komt het erop neer dat de leden van Gods gemeente verschillend gebruikt worden door de Geest en daarom hebben zij elkaar juist nodig, zodat zij elkaar opbouwen. Je zou ook kunnen zeggen dat de Geest in iedereen wil werken en de samenkomsten dus om actieve deelname vragen. Dit blijkt het beste uit de relaties tussen bepaalde gaven.

Neem nou de gaven van talen en uitleg van talen. Deze zijn sterk verbonden – de laatste is zelfs nutteloos zonder de eerste. De gave van talen vraagt van de andere aanwezigen om het uit te leggen (en anders moet de spreker in zijn geest verder spreken). Een vergelijkbaar verband is er dus tussen de gave van profetie en onderscheid.

Dit kan gaan om het onderscheiden of een profetie van de Geest komt, maar eerder om het onderscheiden van de toepassing van de profetie. De profetieën van Agabus in Handelingen zijn hiervan praktische voorbeelden. Je kan ook zeggen dat als de toehoorders de toepassing van een profetie weten, dit een bevestiging is van het werk van de Geest. Het gaat erom dat de Geest collectief werkt: in de sprekers en hoorders. De volgende keer gaan wij nog iets dieper op in.

1 Korinthe 14:29-32

En laten twee of drie profeten spreken, en laten de anderen het beoordelen. En als aan een ander die daar zit, iets geopenbaard wordt, laat dan de eerste zwijgen. Want u kunt allen, de één na de ander, profeteren, opdat allen leren en allen bemoedigd worden. En de geesten van de profeten zijn aan de profeten zelf onderworpen.

Bij profetie denken mensen weleens aan zweverige personen die vaag en chaotisch zijn. Dat is een groot contrast met wat Paulus schrijft. Volgens Paulus moeten samenkomsten ordelijk verlopen. Tegelijkertijd is er ook ruimte voor het spontane werk van de Geest. Hoe ging dit er in de praktijk aan toe?

Naast Paulus’ instructies in deze hoofdstukken helpen ook de verhalen van de profeet Agabus in Handelingen en informatie over profetische kringen in het vroege christendom om hier een beeld van te vormen. Zo wordt duidelijk dat profeten hun ontvangen openbaringen vaak deelden tijdens samenkomsten van christenen. Dit laat zien dat profeten geen solisten zijn die hun eigen gang gaan, maar betrokken zijn bij het leven van alle gelovigen. Bovendien zijn de andere gelovigen vrij om te beoordelen hoe zij de profetie toepassen.

Verder wordt duidelijk dat profetieën gaan om het verwoorden van openbaringen. Het woord ‘profeteren’ wordt soms ook gebruikt voor het spreken of zingen onder inspiratie (zoals Lukas 1:67-79; of Johannes 11:49-51), maar dit is wat anders dan het spreken namens God (zoals later in deze serie nog aan bod komt). Voor nu focus ik op profetie als het doorgeven van openbaringen. Uit 1 Korinthe 14 blijkt dat zulke openbaringen ontvangen kunnen worden voorafgaand aan of tijdens de samenkomst. (Het ontvangen van openbaringen wordt volgende week behandeld.)

Van Paulus instructies kunnen wij nog drie belangrijke zaken leren:

• Er mogen 2 of 3 profeten spreken. Het is aannemelijk dat er verwacht werd dat zij over hetzelfde onderwerp profeteerden en dat de gemeente beoordeelde hoe dit toegepast moest worden. Als drie profeten aansluitende openbaringen ontvangen is dat ook een vangnet voor zuivere profetie.
• Profeten hebben controle over hun geest. Dat betekent dat zij een openbaring hebben ontvangen en die bewust met de andere aanwezigen delen.
• Openbaringen kunnen ontvangen worden als iemand anders spreekt (en die moet dan zwijgen). Blijkbaar kun je tijdens het luisteren een openbaring krijgen van de Geest.

Tot nu toe hebben wij gekeken naar het optreden van profeten en andere gelovigen. De volgende keer kijken wij naar wat er te leren valt van Paulus’ instructies over de aanwezigheid van ongelovigen tijdens samenkomsten.

1 Korinthe 14:21-25

In de wet staat geschreven: Door mensen die een andere taal spreken, en door andere lippen zal Ik spreken tot dit volk, en ook dan zullen zij niet naar Mij luisteren, zegt de Heere.
Zo zijn de andere talen dus een teken, niet voor hen die geloven, maar voor de ongelovigen, en zo is de profetie niet voor de ongelovigen, maar voor hen die geloven. 
Als nu de gemeente samen zou komen, en allen spraken in andere talen, en er kwamen niet-ingewijden of ongelovigen binnen, zouden zij dan niet zeggen dat u buiten zinnen bent? Maar als u allen zouden profeteren, en er kwam een ongelovige of niet-ingewijde binnen, dan zou die door allen overtuigd en door allen beoordeeld worden. En zo worden de verborgen dingen van zijn hart openbaar, en zo zal hij zich met het gezicht ter aarde werpen en God aanbidden, en verkondigen dat God werkelijk in uw midden is.

Als je denkt dat Paulus het hier even kwijt is, snap ik dat wel. Eerst zegt hij dat profetie een teken is voor de gelovigen, terwijl hij vervolgens duidelijk maakt dat profetie kan leiden tot bekering van ongelovigen. Spreekt Paulus zichzelf tegen of zit het anders?

Om dit te begrijpen moeten wij ons bedenken dat de gelovigen in Korinthe een voorkeur hadden voor het spreken in tongen. Hiermee wilden zij aantonen onder elkaar hoe spiritueel zij waren. Paulus gaat hier tegenin met zijn instructies over het elkaar opbouwen en dat profetie daarvoor geschikter is, omdat het in verstaanbare taal is. Waarschijnlijk verklaart dit gelijk de voorkeur voor het spreken in tongen, want bij profeteren weet gelijk iedereen of je wel zo spiritueel bent als je je probeert voor te doen. Om zijn betoog kracht bij te zetten haalt Paulus ook nog Jesaja 28:11-12 aan.

Met dit citaat maakt Paulus duidelijk dat het horen spreken in een andere taal een teken is van het niet willen luisteren naar God. Daarom is het een teken voor ongelovigen die God (nog) niet kennen. Profetie is wel verstaanbaar en zo een teken van Gods goedkeuring en aanwezigheid is. Dit maakt ook duidelijk waarom spreken in talen ongelovige aanwezigen afstoot, terwijl profetie volgens Paulus een heel ander effect heeft.

Voor de ongelovigen is profetie op zichzelf geen teken van Gods aanwezigheid. Het effect van profetie komt door het krachtige openbarende werk van de Heilige Geest. Dit laat nogmaals zien wat profetie is: het delen van een boodschap die je alleen door God geopenbaard kan zijn.

In de komende twee weken kijken wij naar openbaringen ontvangen en kenmerken van profeten.

Numeri 12:6-8

Hij zei: Luister toch naar mijn woorden! Als iemand onder u een profeet is, maak Ik, de HEERE Mij door een visioen aan hem bekend, spreek ik met hem door een droom. Maar zo doe Ik niet tegenover Mijn dienaar Mozes, die in Mijn hele huis trouw is, met hem spreek Ik van mond tot mond, ja, zichtbaar, en niet in raadsels. Hij aanschouwt de gestalte van de HEERE. Waarom dan bent u niet bevreesd geweest om over Mijn dienaar, over Mozes, te spreken?

Deze verzen zijn heel belangrijk als je profetie in de Bijbel wil begrijpen. In het kort komt het erop neer dat profetieën ontvangen worden in dromen en visioenen, maar ook dat deze openbaringen raadselachtig kunnen zijn. Dat laatste hebben wij ook in de voorgaande lessen behandeld en wijst erop dat het niet altijd duidelijk is hoe profetieën toegepast moeten worden. Maar hoe zit het met dromen en visioenen?

Dat profeten openbaringen van God ontvangen door dromen en visioenen, lijkt aan te tonen dat het gaat om iets visueels. Dus het gaat om iets wat je kan zien. Vaak is dat ook zo en daarom werden profeten vroeger ook zieners genoemd (1 Samuël 9:9). Nog beter zou je kunnen zeggen dat het gaat om iets wat je beschouwt, dus iets wat je ervaart. Tijdens een visioen of droom neem je iets geestelijks waar. Dat kan gaan om zien, maar ook om horen, voelen of proeven. Laat ik een paar voorbeelden geven om dit verder uit te leggen.

Wanneer Samuël door God geroepen wordt, hoort hij eerst drie keer de stem van de HEERE. Hij denkt alleen dat Eli hem roept, maar die legt hem uiteindelijk uit dat het God is die roept. Dan staat er iets bijzonders in 1 Samuël 3:10, namelijk dat de HEERE bij Samuël kwam staan. Blijkbaar gaat het er niet alleen om dat Samuël Gods stem hoort, maar dat God ook werkelijk aanwezig is (ook al zag Samuël dat waarschijnlijk niet). Dus Samuël ervaart Gods stem in zijn geest (want Eli hoort die stem niet), omdat God daar ook echt.

Een ander voorbeeld is Ezechiël die niet alleen een wonderlijke openbaring van Gods majesteit ziet, maar ook deelneemt aan zijn visioen door een boekrol op te eten (wat je je daarbij ook maar moet voorstellen; zie Ezechiël 2:8-3:3). Johannes heeft op Patmos een vergelijkbare ervaring (zie Openbaring 10). Dit laat zien dat visioenen niet maar films zijn in de lucht, maar levende ervaringen. Ook als men in het moderne Westen het geestelijke probeert te negeren, wordt ons in deze verhalen duidelijk dat de geestelijke wereld dichterbij is dan je zou denken. De volgende les wordt dit nog iets duidelijker gemaakt als wij kijken naar wat wij kunnen leren van dromen.

Mattheüs 1:18-21

De geboorte van Jezus Christus was nu als volgt. Terwijl Maria, Zijn moeder, met Jozef in ondertrouw was, bleek zij, nog voordat samengekomen waren, zwanger te zijn uit de Heilige Geest. Jozef, haar man, wilde haar onopgemerkt verlaten, omdat hij rechtvaardig was en haar niet in het openbaar te schande wilde maken. Terwijl hij deze dingen overwoog, zie, een engel van de Heere verscheen hem in een droom en zei: Jozef, zoon van David, wees niet bevreesd Maria, uw vrouw, bij u te nemen, want wat in haar ontvangen is, is uit de Heilige Geest; en zij zal een Zoon baren, en u zult Hem de naam Jezus geven, want Hij zal Zijn volk zalig maken van hun zonden.

De vorige keer ging het over het ontvangen van profetieën door dromen en visioenen. Toen keken wij vooral naar ervaringen van visioenen en zagen dat het ging om ervaringen van de geestelijke wereld. Dit klinkt misschien heel zweverig, maar het is eenvoudiger dan je zou verwachten. Kijk maar naar het verhaal van Jozef.

Het geboorteverhaal van Jezus dat wij met Kerst vaak zullen horen, wordt in Mattheüs gekenmerkt door het spreken van God in dromen. Voor de duidelijkheid, dromen worden in Job 33:15 visioenen in de nacht genoemd. Dit komt bijvoorbeeld ook terug bij Paulus die meerdere keren een visioen in de nacht krijgt (dat zijn dus dromen van God; zie Handelingen 16:9 en 18:9). Dromen hebben wij allemaal, dus dat is een goede manier om visioenen en dromen van God beter te begrijpen.

In het Westen is het idee dat dromen iets zouden betekenen ongebruikelijk. Toch laat de Bijbel zien dat God vaak door dromen spreekt, zoals in het verhaal van Jozef hierboven. Van Mattheüs 1:18-21 kunnen wij twee belangrijke dingen leren:

1. Jozef ervaart de engel in zijn slaap, dus hij ziet de engel met zijn ogen dicht. Met andere woorden, de droom gebeurt in zijn geest.
2. Een engel spreekt tot hem in de droom. Dus het is wat anders dan dat Jozef zomaar over een engel droomt en dacht dat dit iets belangrijks betekende, maar een echte engel spreekt tot Jozef in een droom.
    

Openbaringen ontvang je dus in je geest en zijn een ervaring van een boodschap. Het bijzondere is dat Jozef ook de engel zelf ervaart, want het kan ook dat je alleen de boodschap ontvangt (zoals de andere Jozef in Genesis 37:1-11). Zulke boodschappen in je geest zijn persoonlijke ervaringen, waar bijvoorbeeld ook Daniël 10:7-8 van getuigt. Wanneer je zulke ervaringen kan krijgen, wordt de volgende keer besproken.

Habakuk 2:1-2

Ik ging op mijn wachtpost staan, nam mijn plaats in op de vestingwal, en keek uit om te zien wat Hij in mij spreken zou en wat ik antwoorden zou op mijn aanklacht. Toen antwoordde de HEERE mij en zei: Schrijf het visioen op, grif het duidelijk in tafelen, zodat het in het snel voorbijlopen te lezen is.

Habakuk maakt zich zorgen om de ongerechtigheid onder zijn volk en klaagt hierover bij God. God antwoordt dat Hij dit inderdaad niet toelaat en de Chaldeeën (dat zijn de Babyloniërs) zal sturen om hen te straffen. Habakuk schrikt hiervan, want die Babyloniërs zijn geen haar beter dan zijn eigen volk. Nadat hij hierover gebeden heeft, wacht hij op Gods antwoord. Dit is uiterst interessant voor ons, maar vaak lastig voor theologen.

Als je theologisch nadenkt over wie en wat God is, is er vaak aandacht voor Gods verhevenheid en onafhankelijkheid. Als het dan om profetie gaat, wordt snel gezegd dat het aan God is of Hij openbaringen geeft en dat wij God niet kunnen “dwingen” om tot ons te spreken. Ik geloof absoluut in Gods soevereiniteit, maar het is ook belangrijk dat de Bijbel laat zien dat de omgang met God genuanceerder is dan wat je in eenvoudige regels kunt samenvatten.

Je kan hierbij denken aan Elisa in 2 Koningen 3:9-17. Hij heeft weinig zin om als profeet op te treden voor de koning van Israël, maar omwille van koning Josafat van Juda staat hij daar toch voor open. Hij laat een harpspeler komen, zodat hij uiteindelijk in de Geest komt en door kan geven wat God zegt. Betekent dit dat je God kan forceren om je een openbaring te geven?

Ik denk dat die vraag onjuist is. Vergelijk het met lezen in de Bijbel. Het is heel normaal om te verwachten dat God door Zijn Geest tot je spreekt als je de Bijbel leest (ook al is dat misschien niet elke keer zo en weet je ook niet van tevoren wat Hij zegt). Moet je je dan afvragen of je God forceert om tot je te spreken door de Bijbel te lezen. Het is gezond geloof om te verwachten dat God tot je spreekt in de Schrift én in je geest. God leeft en wil een relatie met jou door tot je te spreken.

Zo spreekt God vaak door beelden in je geest. Daarom kijkt (niet: luistert) Habakuk naar wat God in hem zal spreken. Het helpt om je gedachten bij het bidden op te schrijven, zodat je later rustig kan afwegen of die van de Geest komen.

God wil met al Zijn kinderen een relatie, maar bepaalde gelovigen zijn geroepen als profeet. Volgende week gaat het over wat dat betekent.